گریه ی مرد

دریاچه ی غم سینه ی ویرانه ی مردست
آیی چه کنی،سینه ی اوخانه ی دردست

بربند، دوچشمان وفلک دست نگه دار
کاین سخت ترین وقت مرا،گریه ی مردست

ازهرچه که ترسید،به سرآمدوبگذشت
اندوخته اش،موی سفیدو،  رخِ زردست

بااشک نکوهش نکنی وقتِ ملاقات
رسوانکنی،بوسه ی ماکز،لبِ سردست

پیداست که اوطاقتِ این بار ندارد
این لحظه همان لحظه ی پایان نبردست

برسایه ی این  مرد، بینداز، نگاهی
کاین لحظه دگرلحظه ی فرسایش فردست

وآن پند پذیری، توزِ آیینه بیاموز
بینی رخِ آیینه،اگرهم پُرِ،گردست

آیینه ی عبرت شدو( میلاد)به ریخت
این مزدِهمان،حرف،که اوگوش،نکردست

باناله و اندوه،توفریاد برآور
رسواست اگراین غزل ازاوست،ببردست

(علی خودی آغمیونی)