عشق رنگین

 

علی(ع) امشب چنان ازعشق رنگین 
که آید آسمان او را به پایین

زمین نالدزاین ماتم،چه آسان
عدو آورد جا آن کین دیرین

همی آیند بر بالین مولا
به لب دارند،آیاتی زیاسین

علی(ع)سجاده رابرفرق بسته
ززخمی گشته ابرویش پرِچین

حسین(ع)مولای راآغوش دارد
طبیبی راحسن(ع)آورده بالین

طبیبش گفته بایدشیر نوشد
یتیمان کاسه هاپُر،شیرشیرین

علی(ع)خواهدشهادت ازخدایش
غریبان چشم گریان لب به آمین

(علی خودی آغمیونی)

.

 

غزّه

 

می بَردبه یادی،یادمانِ غَزّه
گل دهدهمیشه،باغبانِ غَزّه

دل به دل نیامد،تانگویم ازآن
ابروان رنگین، آسمانِ  غَزّه

 امام (ع)موعود،درمیان گلها
حضرت زهرا(س) ساربانِ غَزّه

عاشقان،بیایید،دل روهم بزاریم
تاشویم،باهم، بازوانِ غَزّه

دشمنِ دیرین،میکُشدسنگین
طفلِ شش ماهه،کودکانِ غَزّه

بقچه های خونین،سنگرای مردم
مهدکودک ها،پادگانِ  غَزّه

مردمِ فلسطین،زنده باشیدآمین
سازمان قاسم ، میزبانِ غَزّه

(علی خودی آغمیونی)

چشم سیاه

 

علم وصنعت شده درراه گناه
آسمان پر شده از ناله و آه

برف و باران به شکافی پنهان
دوده می ریزدازین چشم سیاه

(علی خودی آغمیونی)

طورسینا

من ودل برین امیدیم،چورسیم طورسینا
لب ودل ارنی، ارنی، برسیم یارزیبا

همه عشق عالم ارزد،که نگفته لن ترانی
نگهش اگرکه سوزد،دل ودست وچشم وپارا

(علی خودی آغمیونی)

غم سنگین محرم

،

غمِ سنگین محرم همه جاغوطه وراست
لبِ عطشان حسین( ع)شکوه کنان درنظراست

بزنم برسرِخود ازغمِ اوخاک حسین( ع)
بخداهرکه بداندیشه کندبی خبراست

ماه وخورشیدوفلک می شکندقامت خویش
چونکه خورشیدزمان چشم قمردرقمراست

توبیادرجمع دلداریِ یاران حسین( ع)
بجزازعشق حسین( ع)کل جهان بی ثمراست

ختم این قائله تاروزابد،فرض محال
دلِ من درطلبِ بازه ی عمری دگراست

اشک اگرذرّه ولی طاقتِ دریا شکند
میلِ هر ذرّه دوای دلِ بی بال وبراست

اوشفاعت کندهر،امّت خویش،روز جزا
مهرتائید حسین( ع)چون همه را،زیرسراست

(علی خودی آغمیونی)

 

پدر

.

دیدارقیامت،چکنم شکوه ی شب های پدررا
دل دید،به رویا،دلِ رنجیده و سیمای پدررا

ازپای ببوسم برسم،صورتِ ماهش،لبِ نابش
یک باردگر،بینم اگرقامتِ رعنای پدررا

(علی خودی آغمیونی)

یارما

یارِما صبح،چو چشمان سیَه وامی کرد
همه راجزمنِ دیوانه چلیپا می کرد

می گذشت از،دلِ نازک بَدَنان بادلِ سنگ
چومسیحا به تنش جامه ی زیبامی کرد

وعده می دادبه هرکَس نه به امسالْ، به قرن
هنرش وعده ی طولانی و غوغامی کرد

(علی خودی آغمیونی)

 

هان

عیدنوروزاست هان،شادی کنیم!
کینه ها را در رَهِ بادی کنیم

پلکان شد از برای بعضیا !
ازشهیدان وطن یادی کنیم

(علی خودی آغمیونی)

 

غنچه ی خوشبوی بهشت

تنگ غروب وعاشقی صور خدا صدا نشد 
به روی ماه‌روی او محفلِ شب صفا نشد

 سلام شب پیام شب نشسته شب به پای شب
 غروب شب طلوع شب شب شد و درب باز نشد

 دل ببردز عاشقان غنچه ی خوش‌بوی بهشت 
غنچه گلی ز بوستان راهیِ خانه‌ها نشد

آیه به آیه عشق را صفحه به صفحه خوانده ام
 به انتظار مانده ام لحظه ی رونما نشد

 حال گذاشته نیمه‌شب صوت شکسته روی لب
 دل بگرفته تاب و تب حاجتِ ما روا نشد

 به شوق دیدنت همی بال گشاده ام چومرغ
 سینه کشان روم تورا بام توآشنا نشد

 آهِ دلم به پا کنم سینه و دیده وا کنم 
هرچه کنم صدا تو را گوشِ تو حرف ما نشد

 در رهِ عشق،چشم ما مانده به راه ای خدا
 کفترِ عشق کام ما بال شکست و پا نشد

 نیست مرا دوامِ شب آمده جانِ ما به لب
 شکست، صبرعاشقی دردِ دلم دوا نشد 

(علی خودی آغمیونی)

 

فاصله

مانده کم تا برسم فاصله را
 دل شیدا شده سر حوصله را
 
بی‌محابا شده دلبر ره عشق 
با چه شوقی طی کند فاصله را 

گرعقب مانده زره نیست غمی
 می‌رسد عشق توأم قافله را 

بنگر رامش آن خاطره‌ها
 بده فردا شب بی راحله را

 ز سرا پرده این عشق بپرس
 کن رها دل‌شده هر آن گله را

 بچشان ماحصل عمر مرا 
تو به‌جا آر، به این دل صله را

 گوش افلاک رسد صحبت عشق
 به سماکن خنده و هلهله را

 وه چه بنشسته تماشا رخ یار
 کرده (میلاد) به پا نافله را

(علی خودی آغمیونی)