دست بردست تودادم به خودم بالیدم
آتشی بودتنت چونکه تورابوییدم
سردیخهای تنم داغ زگرمای لبت
معتدل بودزمانی که تورابوسیدم
چون بهاران فصل رویش به دلم روآورد
هرطرف غنچه ی زیبای تورامیدیدم
هاله می زدرخ صدرنگ جمالت ازعشق
همچونیلوفرعاشق به تومی پیچیدم
لحظه ای باداگربودتنم می لرزید
زیردامان دلم غنچه روهم میچیدم
برگ یک شاخه اگرزردزگرمامی شد
تاسحرزیرهمان برگ تومی باریدم
اشک چشمان دلم ژاله زساحل می برد
خنده می زدلب دریای دلت بشنیدم
بازمی شدچترگلهای تنت ازشادی
مست درسایه ی مژگان تومی خوابیدم
(علی خودی آغمیونی)
- ۹۶/۱۱/۳۰